เด็กน้อยคนหนึ่ง ขณะเดินทางไปในป่า
พบหมาป่าหิวโซตัวหนึ่งผ่านมา หมาป่านึกในใจ
“ช่างดีเสียนี่ ที่มีอาหารมาหาเราในเช้านี้”
หมาป่าจึงร้องบอก
“เจ้าเด็กน้อย เจ้าถอดเสื้อผ้าและนอนเฉยๆเป็นอาหารของข้าเสีย”
พลางเจ้าหมาป่ารี่เข้ามาจะกินเด็กน้อยเป็นอาหาร
โอ้อนิจจา…เด็กน้อยเห็นไม่มีทางสู้ด้สยลืมติดไม้มาป้องกันตัวเอง จึงร้องบอกเจ้าหมาป่า
“ท่านหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ ช่วยส่งเสียงเห่าหอนอันไพเราะให้ข้าฟังก่อนจะตายเสียหน่อยเถิดนะ”
หมาป่าได้ยินนึกลำพองใจจึงเอ่ย “ได้สิเจ้าหนู ข้าจะทำตามที่เจ้าขอเสียทีหนึ่ง” ว่าแล้วจึงเห่าหอนเสียเสียงดัง
ทันใดนั้นสุนัขล่าเนื้อฝูงหนึ่งได้ยินเสียงหมาป่าดังมา
จึงพากันกรูเข้ากะจะตะปปเจ้าหมาป่าหิวโซ
เจ้าหมาป่านึกกลัวจึงหนีไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ปัญญาประดุจดั่งอาวุธ