บิดาคนหนึ่งมีลูกสาวสองคน คนหนึ่งแต่งงานกับเจ้าของร้านดอกไม้ อีกคนแต่งงานกับเจ้าของร้านกระเบื้อง
ผ่านไปนานหลายปี บิดารู้สึกคิดถึงลูกทั้งสอง
เขาจึงเดินทางไปเยี่ยมลูกสาวทั้งสอง
เมื่อเดินทางถึงบ้านลูกสาวคนแรก คุยกันพักใหญ่ ก่อนลากลับเขาเอ่ยถามถามลูกสาวคนแรกว่า “ลูกจ๊ะ…ลูกยังมีสิ่งใดประสงค์แล้วไม่ได้ดังนั้นหรือไม่” ลูกสาวคนแรกครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งจึงเอ่ยตอบว่า
“พ่อเอ๋ย…ข้าเองก็มีทุกอย่างที่ประสงค์แล้ว แต่ถ้าให้ข้าประสงค์สิ่งใด ก็คงเหลือเพียง ประสงค์ให้แต่ละวันฝนตก
เพื่อที่จะได้มีดอกไม้งดงามขายทุกวันเท่านั้นแหละพ่อ”
วันต่อมาบิดาคนเดิมเดินทางไปพบลูกสาวคนที่สอง
คุยกันพักใหญ่ ก่อนลากลับเขาเอ่ยถามถามลูกสาวคนที่สองว่า “ลูกจ๊ะ…ลูกยังมีสิ่งใดประสงค์แล้วไม่ได้ดังนั้นหรือไม่” ลูกสาวคนที่สองครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งจึงเอ่ยตอบว่า
“พ่อเอ๋ย…ข้าเองก็มีทุกอย่างที่ประสงค์แล้ว แต่ถ้าให้ข้าประสงค์สิ่งใด ก็คงเหลือเพียง ประสงค์ให้แต่ละวันแดดออก
เพื่อที่จะได้มีกระเบื้องที่แห้งขายทุกวันเท่านั้นแหละพ่อ”
บิดารับฟังบุตรสาวคนที่สองแล้วก็งุนงงว่าตนควรทำเช่นไรดี
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราไม่สามารถทำให้ทุกคนพอใจได้