วันหนึ่งลาโง่พบหนังราชสีห์ ซึ่งนายพรานตากไว้ให้แห้ง ด้วยความผยอง ลาโง่เอาหนังมาคลุมตน
เมื่อลาเดินกลับหมู่บ้านของตน ผู้คนและสัตย์ต่างตกใจ และวิ่งหนีกันพลันวัน
ลายิ้มอย่างผยอง เผยอร้องคำรามเสียงตนออกไป
พลันชาวบ้านได้ยินเสียงลาโง่ ต่างจำได้และจับลาถอดหนังราชสีห์ออก ก่อนเอาไปล่ามไว้เช่นเดิม
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แม้ร่างกายจะหุ้มด้วยหนังราชสีห์ แต่ไม่อาจปิดบังชาติตนได้